1948-06-24: |
Leeuwarder Courant 24-06-1948: Scheepsladingen Nederlands spek en tomaten rotten op de Theems. (Van onze Londense correspondente. „Al zouden ze morgen aan de dag de staking opheffen en mijn schip gaan lossen, dan is het toch al te laat voor de grote lading vert spek, die ik aan boord heb", vertelde ons kapitein Derk Johannes Koning, van 't 857-ton Nederlandse motorschip „EEMSTROOM" der Hollandse Stoomboot Mij. De „Eemstroom", die wekelijks van Amsterdam op Londen vaart met levensmiddelen en stukgoed, ligt met een drietal andere ongeloste Nederlandse kustvaarders voor anker voor de grote werven bij London Bridge, in afwachting of het de 15.208 stakende Londense bootwerkers zal behagen hun werk te hervatten. Deze onofficiële staking, die nu al meer dan 'n week duurt en waarvan 't einde nog niet in het zicht is, begon terwille van 11 man, die extra geld eisten voor het laden van een zgn. „vuile lading zinkoxyde, bestemd voor België. Toen hun eis geweigerd werd, staakten zij en werden prompt een week geschorst. Dit was het sein voor alle Londense bootwerkers om hun onofficiële staking te beginnen, die door hun vakbond ten sterkste werd afgekeurd. Vanaf de brug van de „Eemstroom" wees kapitein Koning, een Delfzijlenaar ons op de andere „Nederlanders" op de rivier. „Wij liggen hier nog pas vier dagen en ons spek begint nu net pas flink te broeien, want het zit onder luchtdichte ijzeren luiken tussendeks maar die daar bijv., en hij wees naar m.s. „EXPORT" uit Rotterdam, ligt er al ruim een hele week met een lading zwaar rottende tomaten. Als ze dat moeten gaan lossen mogen ze wel gasmaskers meebrengen. Trouwens, over een dag of wat zal dat bij ons ook wel nodig zijn!" Toen onze blikken over „Eemstroom's" eigen grote kranen dwaalden, raadde de kapitein onze gedachten. „Ja natuurlijk", zei hij, „het zou voor ons een klein kunstje zijn om onze lading spek zelf te lossen. Wij hebben twee electrische kranen aan boord en hebben een elf-koppige bemanning. We zouden er in een dag wel kans toe zien, maar wat schieten we er mee op? Dan zou de boel eenvoudig verder op de kade staan te rotten, want geen mens zou het immers naar de koelhuizen brengen. Bovendien zou het maar nodeloze wrijving, met de stakers veroorzaken. Maar erg is het wel." Ondertussen hebben de schepen heel wat bekijks van het Londense publiek, dat in drommen over de London Bridge leunt om de situatie eens te bekijken. Het is dan ook wel de moeite waard. Daar liggen ze, de Nederlanders Denen, Noren en Britten, die uit pure verveling maar allemaal begonnen zijn met hun schepen eens opnieuw in de verf te zetten. Op de kades stapelen zich de Engelse exportartikelen op. Rijen splinternieuwe auto's staan buiten de uitpuilende pakhuizen en voorzover het oog strekt staan er duizenden kisten met machinerieën die geladen moeten worden in de nog ongeloste schepen. Maar de machtige kranen staan stil en alle Londense dokken, werven en koelhuizen liggen als verlamd. Men schat, dat de staking voor Engeland alleen al een schade van een half millioen pond sterling per dag betekent. In vrijwel alle gevallen zijn de bedorven ladingen geheel voor Engels risico, daar alles besteld is. Ongeveer 140 ongeloste schepen van alle nationaliteiten liggen nu „vast" op de rivier, terwijl er voorts nog 102 schepen — ook voor het merendeel met bederfelijke ladingen aan boord — in de verschillende dokken liggen. Behalve de vier genoemde Nederlandse schepen bij London Bridge, liggen er nog acht in de dokken, ook alle volgeladen met stukgoed, groenten en levensmiddelen. In het London Dock hadden wij een gesprek met kapitein Hindrik van Wijk uit Hoogezand (Gr.) en stuurman Hendrikus de Haan, uit Stadskanaal, beiden van het motorschip „Surte" (300 ton) van de Phoenix Lijn. Zij liggen hier al negen dagen en het gemopper van de bemanning is dan ook niet mis. De „SURTE", met zes man aan boord, was met stukgoed uit Amsterdam gekomen, hoofdzakelijk groenten, zuurkool, custard, zuur in blik en een partij kokosmatten. Hoewel deze lading voor het grootste deel uit blikgoed bestaat en er dus weinig te bederven valt, zijn de grieven niet van de lucht. Eerst al omdat ze nu op „walrantsoenen" gezet zijn, die aanmerkelijk kleiner zijn dan zeerantsoenen. Dan zijn ze zo langzamerhand door hun sigaretten heen. De verveling ls echter het ergste. |