| 1963-01-22: |
Final Fate:
De coaster ms. 'NECTON' (1956) van J. Hesseling uit Groningen onder kapitein W.F.K. Korver, komende uit Norwich naar Rotterdam met een lading van 376 ton gerst in bulk en zakken, raakte halverwege Norwich en Great Yarmouth op de rivier als gevolg van zware ijsgang vast in het ijs. Op 29 januari, na gedurende een week in het ijs vast te hebben gezeten, kan het schip weer loskomen en daarna Great Yarmouth bereiken. Na vertrek vanuit Great Yarmouth op 31 januari met bestemming Rotterdam wordt slagzij over stuurboord geconstateerd en neemt de slagzij zodanig toe, dat de bemanning het schip moet verlaten. Met uitzondering van de kapitein, die aan boord blijft worden de overige bemanningsleden korte tijd later opgepikt door de Engelse coaster 'Lady Sonia'. Langzaam doorvarende richting Hoek van Holland besluit Kover in het zicht van de haven ook van boord te gaan, waarbij hij wordt opgepikt door de vlet van de loodsboot. Pogingen van de reeds te hulp geschoten sleepboot 'Gele Zee' van L. Smit en Co's Internationale Sleepdienst om het schip binnen te brengen mislukken. De 'NECTON' zinkt op 12 mijl afstand ten westen van Hoek van Holland in positie: 52.05 N - 03.48 O.
Nieuwsblad van het Noorden: Donderdag 31-01-1963. Groninger coaster ging ten onder in zicht van Hoek van Holland. Alleen een radio bleef over.....Binnen enkele uren tijds heeft zich vanmorgen voor de kust van Hoek van Holland een scheeps- drama voltrokken, waarbij de Groninger kustvaarder “NECTON” om precies zeven uur op zes mijl van de mond van de waterweg ten onder is gegaan. De zeven bemanningsleden, inclusief de 29- jarige kapitein Willem Korver uit Alkmaar, de laatste die het zinkende schip verliet, waren toen al in veiligheid gebracht. De 350 ton metende kustvaarder, het enige schip van de reder J. Hesseling in Groningen, zond reeds om half vier vanacht de eerste noodsignalen uit. De gezagvoerder meldde toen dat zijn in 1956 gebouwde schip, dat met een lading graan onderweg was van Norwich naar Rotterdam, zwaar slagzij maakte over stuurboord en dat de situatie van het zinkende schip steeds erger werd. Via rubberboot in veiligheid. Uit Hoek van Holland vertrokken daarop de sleepboten “Gele Zee” en “Schouwenbank” en de reddingsboot “President Jan Lels”, die overigens geen assistentie behoefde te verlenen. De zes bemanningsleden: matroos Anno van Tongeren (18) uit Groningen, kok Metske Steensma (45) uit Leeuwarden, matroos Daniël Charité (21) uit Den Haag, matroos Gerard Kramer (15) uit Rotterdam, stuurman Jan v.d. Ham (29) uit Katwijk en machinist Cees Kloots (26) uit Katwijk, hadden zich toen reeds in een rubberboot begeven en werden enige tijd later door de Engelse kustvaarder “Lady Sonia” aan boord genomen. De zevende man, kapitein Korver, bleef aan boord tot de “Gele Zee” omstreeks half vijf de snel zinkende “Necton” bereikte; toen stapte hij over op de loodsboot “Procyon”. Een half uur later kwam de sleepverbinding tot stand, maar toen was het eigenlijk al wel duidelijk dat de kustvaarder niet meer re redden was. Tros gekapt. Twee mijl sleepte de “Gele Zee” de “Necton” nog, maar toen maakte de coaster zo zwaar slagzij dat de tros moest worden gekapt. Zelfs kon het schip niet meer op het strand gezet worden; de “Necton” zonk in het zicht van de haven. Een bergingsvaartuig plaatste onmiddellijk een boei boven de plaats, waar de Groninger kustvaarder onderging. Over de oorzaak van de ramp verkeert men nog in het onzekere. Het schip was nog maar kort geleden op de werf geweest en het leek niet waarschijnlijk, dat de lading was gaan schuiven. Het vermoeden bestaat echter, dat de “Necton” die enkele dagen ingevroren heeft gezeten bij Norwich, is lek gestoten op het ijs in de rivier tijdens het uitvaren. Een ijsbreker had een vaargeul gemaakt op de rivier. Gebarentaal. Even kwart over negen kwam de “Lady Sonia” met de zes geredde bemanningsleden aan boord uit de zilveren spiegel van de ijsschotsschuivende Nieuwe Maas opzetten om aan de Parkkade te Rotterdam te meren. Daar wachtte al kapitein Korver, die snel van de Hoek naar Rotterdam was gekomen voor het weerzien met zijn bemanning, die hij eerder van boord had laten gaan. Het eerste contact was een gebarentaal: vragende bewegingen op de “Lady Sonia”, een naar de bodem van het water wijzende hand ten antwoord. Met hun “Necton” was het afgelopen. ''Mijn kassie......” Het eerste wat matroos Anno van Tongeren uit Groningen over de reling schreeuwde was: 'Hoe is het met mijn kassie....'.Kapitein Korver maakte zijn koffer open en daarin zat, behalve de broek van zijn zondagse pak, een draagbaar transistor-radiootje, dat vrijwel nooit van Anno's zijde was geweken. Hij sleepte het overal mee naar toe en het had een vaste plaats op de brug. Het was het enige wat van het gezonken schip kon worden meegenomen. De matroos was er als een kind zo blij mee. Uit kooi gehaald. Voor Metske Steensma was het wel een heel ongelukkige reis. Hij was een paar dagen geleden met de Harwich boot overgestoken en amper twee dagen aan boord van de “Necton”. Door dat hij altijd overdag werkt, behoeft hij geen wacht te lopen. Toen hij tegen half drie werd gepord omdat het hachelijk begon te worden, bromde hij maar wat en sliep door. Hij had zo iets wel meer meege- maakt en het was altijd best afgelopen. Wat kon er op dit zes jaar jonge schip en bij deze kalme zee aan de hand zijn? Een half uur later haalden ze hem uit de kooi en even later moest hij in de dinghy. Alles kwijt. “ Het is wonderlijk hoe kalm je in zo'n situatie blijft” zegt de Hagenaar Charité. Van enige paniek is geen sprake geweest. Je ondergaat dat eigenlijk vreemd: Je vaart met twee handen voor je baas, op een gegeven moment merk je dat je met één voor de baas en één voor je zelf werkt. In de dinghy is het allemaal voor jezelf zorgen. We hebben nog een minuut of twintig nodig gehad om aan boord van de “Lady Sonia” te komen. De mannen zijn alles kwijt. “Ik heb er nu wel 500,- gulden voor over als ik mijn portefeuille met foto's en zo terug zou hebben. Dat is onvervangbaar. Het verhaal van allen is hetzelfde. Na zoveel uren pas begint het steeds meer tot hen door te dringen wat er is gebeurd. “Nog best afgelopen” zeggen ze. En “Wie zorgt er nu voor kleren en schoenen, we kunnen zo niet naar huis....” “ Ik ben blij dat de jongens veilig zijn”. Jonge Kapitein (29) van Necton was ijzig kalm tijdens de ramp. “ Ik ben blij dat de jongens in veiligheid zijn. Dat was m'n grootste zorg. Ik ben alleen aan boord achtergebleven, omdat ik dacht, dat ik mijn schip nog wel kon binnenbrengen. Maar later kreeg ik het voorgevoel........ het lukt niet. Toen ben ik van boord gegaan.... de slagzij nam snel toe”. En op mijn handkoffer wijzend: “ Mijn zondags pak heb ik willen meenemen, maar ik ben tot de ontdekking gekomen, dat ik het jasje aan boord heb gelaten. En geen gelegenheid om terug te gaan, natuurlijk.” Hij zegt het laconiek, de jonge gezagvoerder van de Groninger kustvaarder “Necton”, de 29 jarige Willem Korver uit Alkmaar, getrouwd en vader van twee kinderen. Een uur geleden heeft hij zijn schip verspeeld. Beangstigend snel. In de laatste uren van de na-nacht heeft zich het kleine drama voltrokken en een zo beangstigend snel tempo, dat van den beginne af het lot van de kustvaarder al bezegeld was. “Zonder enige aanwijsbare oorzaak begon mijn schip plotseling slagzij over stuurboord te maken”, vertelde kapitein Korver vanmorgen, toen de loodsboot “Procyon” hem in Hoek van Holland aan wal had gebracht. “Het is me nog een raadsel hoe dat kon. Mijn schip was goed beladen, volgens de voorschriften. We hadden graanschotten in het ruim aangebracht en boven op de lading hadden we gerst in zakken gelegd. Die slagzij nam direct zo snel toe, dat het water aan stuurboordkant spoedig tot het z.g. Potdeksel stond. M'm machinist is toen dadelijk begonnen met het overpompen van water in de tanks maar dat hielp niet. Ik zag het somber in en riep Scheveningen Radio op om daar te vertellen wat er aan de hand was. Ik vroeg om een sleepboot en een reddingboot. Achteruit zag ik lichten van een kleine kustvaarder, die later de Engelse coaster “Lady Sonia” bleek te zijn. Als er wat zou gebeuren, was er dus redding in de buurt”. Hij vertelt 't verhaal in alle gemoedsrust, of wat hij de laatste uren meemaakte en eindigde in de ondergang van zijn schip, hem niet raakt. Maar het is schijn. Want de wijze waarop hij een sigaret rookt, verraadt dat hij zijn emoties met alle kracht onderdrukt. Hij is van den beginne af de kalmte in eigen persoon geweest. Dat hebben ze in de Hoek over de radio gehoord. En hij is het ook nu. In dinghy gestapt. “Ik zag al gauw in dat het erom zou gaan spannen”, vervolgt hij. “'t Zal half vier zijn geweest toen ik het beter vond dat m'n jongens van boord gingen. Ik heb met licht naar de “Lady Sonia” geseind, dat ik m;n bemanning liever niet meer aan boord had. Als er wat zou gebeuren, zouden zij niet het slachtoffer worden. Het scheepje probeerde langzij te komen maar dat was, ondanks de kalme zee toch te riskant. De jongens zijn toen in de overboord gezette dinghy gestapt en hebben zich naar de “Lady Sonia” laten drijven. Daar zijn ze gebleven”. Zag dat 't misliep. “De slagzij nam met de minuut toe”, vertelt hij. “Ik was aan het roer gaan staan en kon intussen ook het radiocontact onderhouden. Ik had de machinist gevraagd de gasolietank op te pompen om voldoende brandstof te hebben als ik mijn schip eens op eigen kracht zou moeten binnenbrengen. Maar ik zag al gauw in dat het misliep. De zee spoelde al over het luikhoofd aan stuurboord. Er was geen houden aan. Ik heb toen aan de loodsboot gevraagd me af te halen. Ze kwamen direct met de motorvlet. In de tijd dat die langzij lag-- dat zal ongeveer tien minuten zijn geweest-- was de “Necton” steeds meer over stuurboord gaan liggen. Ik ben naar de machinekamer gegaan om de motor stop te zetten, dat heb ik van m'n grote leermeester, de bekende Piet Schipper geleerd, pakte snel een koffer vol spullen bij elkaar en verliet mijn schip. Kort tevoren had ik in mijn reserve-slaaphut gezien, dat zout water uit de pijpleiding van de wasbak kwam. Hoe dat kon, snap ik nog niet. Water heeft het schip niet binnengekregen. De aangezette pompen gaven in elk geval niets. Ik heb de ondergang van mijn schip niet gezien”, zegt hij nog rustig. “Ik had er niet de minste hoop op dat ze de Waterweg zouden halen. Het is achter me gebeurd, want de loodsboot moest loodsen gaan halen in de Hoek en was de sleep dus vooruit gevaren. Over de radio hoorde ik om 7 uur dat m'n schip naar de kelder was”.
|
