1961-10-16: |
De Waarheid 16-10-1961: Reders van Reydons schepen: Wij wisten 't niet en zouden 't niet hebben getolereerd. (Van onze verslaggever)
De rederijen van de „Paloma", „Hunze" en „Ariës" — de drie schepen waarop Reydon spionagewerk heeft gedaan in Sowjet-havens — ontkennen met de meeste nadruk, dat zij hiervan op de hoogte zijn geweest. „Ik heb absoluut geen vermoeden gehad," aldus de heer J. Kramer te Groningen, eigenaar van de 499 BRT metende „Ariës". Reydon heeft in 1958 op dit schip als aflosser-machinist een reis gemaakt naar Archangelsk en daar oorlogsschepen en havenwerken gefotografeerd. Na terugkeer monsterde hij af en bracht de films naar de vader van Nelly Snoek, een kappersdochter met wie hij enkele dagen later trouwde. Het paar ging op huwelijksreis naar Heelsum, waar het in hotel Klein Zwitserland werd opgezocht door Reydons NAVO opdrachtgevers. De heer Kramer zei, dat hij het natuurlijk nooit getolereerd zou hebben, indien hij zou hebben geweten, dat een van de bemanningsleden spionagewerk deed. „Dat is levensgevaarlijk," zei hij, „want 't kan je je schip kosten, afgezien nog van de schade aan de handelsbetrekkingen." Een zelfde antwoord kregen we van de Kustvaartunie Groningen te Rotterdam, de eigenares van het 499 BRT metende motorschip „Hunze", waarop Reydon een spionageopdracht uitvoerde in de Witte Zee. „Het was een reis voor Sowvracht en wij willen meer vrachten", zei een woordvoerder van de directie. „Het spreekt toch vanzelf, dat wij ons met dit soort dingen absoluut niet inlaten. Als Reydon dat gedaan heeft, is het buiten medewerking en medeweten van de rederij gebeurd, dat kan ik U verzekeren. Wij zijn neutraal." Onze zegsman wees er voorts nog op, dat er een sterk verloop van personeel is en dat „Jan en alleman" op de kustvaarders monsteren. De heer H. Westers te Groningen, eigenaar van het 493 BRT metende m.e. Palo m a, waarop Reydon in verschillende Sowjethavens militaire objecten fotografeerde (o.m. duikboten) verklaarde, dat hij niervan volkomen onkundig was. Reydon kwam op 1 maart 1957 als tweede machinist aan boord en monsterde op 28 juni af om voor eerste machinist te gaan studeren, naar hij zei. „Ik heb de man zelfs nooit gezien," aldus de heer Westers, die categorisch verklaarde dat hij de spionage-activiteiten niet zou hebben getolereerd indien hij ervan geweten had. Onaanvaardbaar excuus. De twee beklaagden hehben het vertrouwen en de gastvrijheid van de volkeren van de Sowjet-Unie en andere socialistische landen geschonden om hun misdadige spionagewerk ten gunste van het ondergaande imperialisme te verrichten, aldus generaal Klimow. Hij wees de verklaring van Reydon, dat deze door angst voor werkloosheid en financiële moeilijkheden was gedreven, van de hand als onaanvaardbaar. Om daar iets tegen te doen, behoefde hij niet als spion tegen de socialistische landen te gaan werken. Hij had zich beter eens kunnen afvragen waarom er in de kapitalistische landen wel en in de socialistische landen geen werkloosheid bestaat, zo zei hij. Aan het slot van zijn requisitoir stelde Klimow vast, dat hier sprake is van een zeer ernstige misdaad tegen de veiligheid van de staat. Rekening houdend met alle bijzondere omstandigheden eiste hij 15 jaar gevangenisstraf tegen beiden. De twee verdedigers verklaarden tegen de feiten niets te kunnen inbrengen. Zij bepleitten een milde straf met het oog op de volledigheid en eerlijkheid waarmee de beklaagden alles hadden toegegeven. Verloren spel. Voordat de rechters zich voor beraad terugtrokken, legden de beklaagden een korte verklaring af. De Jager trachtte zich nog de rol aan te meten van de heldhaftige strijder tegen het communisme. En hij deed dat geheel in de stijl van de koude oorlog zoals hem steeds was geleerd. „Als een soldaat, die voor een rechtvaardige zaak strijdt, gevangen wordt genomen, en men vraagt hem of hij spijt heeft, dan zal het antwoord „neen" moeten zijn. Zo luidt mijn antwoord ook. Ik betreur alleen de omstandigheden waarin ik nu verkeer", zo zei hij gemaakt krijgshaftig. Om er direct heel benauwd op te laten volgen: „Ik zou nu liever in Nederland zijn." Vervolgens schilderde hij zich zelf nog eens af als een verdediger van het christendom tegen bet goddeloze communisme. Hij besloot met de woorden: „Ik heb het spel slecht gespeeld en verloren. Met god 9 hulp hoop ik een goede verliezer te zijn." Reydon vroeg in zijn laatste woord clementie terwille van zijn vrouw en kind. Hij herhaalde nog eens, dat hij betreurde wat hij had gedaan en dat hij geen haatgevoelens tegen het Russische volk koesterde. Daarop werd de zitting geschorst: Na drie uur beraad kwam het vonnis van het tribunaal: 13 jaar.
|